Sunday, November 22, 2009

സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ മഴയായി പെയ്യുന്നു....

നീണ്ടയാത്രകള്‍കൊടുവില്‍ ഞാന്‍ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ പിടിയിലമരുകയാണൊ?
എന്നോടൊപ്പം നടന്നവരൊക്കെ എവിടെ?
എന്നെ കൈപിടിച്ച് നടത്തിയവരോ?
ആരുമില്ലേ എന്നോടൊപ്പം....?
ഞാന്‍ ഇരുട്ടിലാണോ...അതോ വെളിച്ചത്തിലോ?
ഇനിയെന്റെ യാത്ര എങ്ങോട്ടാവാം ?
എന്റെ ലക്ഷ്യം ...അങ്ങനെ ഒന്നുണ്ടോ എനിക്ക്...?
ഞാന്‍ എന്തിന് വേണ്ടിയാണ് ജീവിച്ചത്?ഇപ്പോഴും ജീവിക്കുന്നത്?
എന്റെ മനസ്സുവിങ്ങുന്നുണ്ട്....അതുമാത്രം ഞാന്‍ അറിയുന്നുമുണ്ട്‌...
എനിക്ക് സങ്കടങ്ങളുണ്ടോ?  സന്തോഷമുണ്ടോ?
എനിക്കറിയില്ല...എങ്കിലും ഞാന്‍ ചിരിക്കാറുണ്ട്....കരയാറില്ല എന്നുപറഞ്ഞാല്‍ അത് നുണയുമാകും...
ഇപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ ഓര്‍ക്കുകയാകും ഞാനെന്തേ എന്നെകുറിച്ചുമാത്രം പറയുന്നതെന്ന്...
എനിക്ക് എന്നെത്തന്നെ അറിയാന്‍ കഴിയുന്നില്ല....
എന്നെതിരിച്ചറിയാതെ ഞാന്‍ ചുറ്റും നോക്കിയാല്‍ കാണുന്നതൊക്കെ എന്നിലേക്ക്‌ കടന്നു വരുമോ?
അത് തിരിച്ചറിയാന്‍ എനിക്ക് കഴിയുമോ?
അതോണ്ട് ഞാന്‍ എന്നെ പറ്റി മാത്രം പറയാം.....
പതഞ്ഞുയരുന്ന നിലാവിന്റെ പറയാനറിയാത്ത സൌന്ദര്യത്തില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നു.....ഞാനാരെയോ കാത്തിരിക്കുകയാണെന്ന്....
നിലാവും നിഴലുകളും ഇടകലര്ന്നികുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നും അവരെന്നെ കളിയാക്കുകയാണെന്നു....
എന്റെ കാത്തിരിപ്പിനെ പറ്റി ഒര്കുമ്പോഴും എന്റെ മനസ്സു തുടികൊട്ടും...
അപ്പോള്‍...അപ്പോള്‍...എന്റെ മനസ്സിന്റെ സ്വപ്നം കാണാനുള്ള കഴിവ് കൈമോശം വന്നിട്ടില്ലായെന്നൊ?
അതെ ആ സത്യത്തെ ഞാനറിയുന്നു..... സ്വപ്നവും സത്യവും തമ്മിലുള്ള അന്തരം....എന്തിന് ഞാന്‍ അതിനെ പറ്റി ഗവേഷണം നടത്തണം .....
ഞാന്‍ അവനെ പറ്റിയാണ് സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കാണുന്നത്....
ആരെ എന്ന നിങ്ങളുടെ മുഖത്തെ ചോദ്യം എനിക്ക് വായിച്ചെടുക്കാം...
അവന്‍.................
ഞാന്‍ അവനെ സ്നേഹിക്കുന്നു....എന്നെപോലെതന്നെ....
അവനോരുമുഖമില്ല...രൂപവുമില്ല....
അവനെങ്ങനെയുമാവാം....
പലപ്പോഴും അവന് പലരൂപമാണ് പല ഭാവമാണ്?
എനിക്കറിയാം അവനെന്നെ അറിയുന്നു...
എന്റെ നോവുകളും നൊമ്പരങ്ങളും അവന്റെതുമാണ് ...
എന്റെ സന്തോഷവും ചിരിയും അവന്റെതാണ്...
എന്റെ സങ്കടവും കണ്ണീരും അവന്റെതാണ്...
എന്റെ എല്ലാവികാരങ്ങളും അവനുമാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണ്.....
എന്നിട്ടും അവനെവിടെയെന്നു എനിക്കറിയില്ല.....
ഒരുപക്ഷെ എനിക്കായി അവനീ ഭൂമിയില്‍ പിറന്നിരിക്കില്ല....
എപ്പോഴും എന്നോടൊത്തിരിക്കാന്‍ അദൃശ്യനായി എന്റെചുറ്റുമുണ്ടാവാം....
ഒരു കാറ്റായി... ഒരു മഴയായി...ഒരുമഞ്ഞുകണമായി....
ഒര്പൂവായി.....പാടും കുയിലായി...എന്റെ നേര്‍ത്ത അസ്വാരസ്യങ്ങളായി....
എന്റെ ഓരോ ശ്വാസനിശ്വാസങ്ങളിലും  അവനുണ്ടാകാം....
എന്നിട്ടും...എന്നിട്ടും...ഞാന്‍ അറിയുന്നില്ലല്ലോ....
എന്റെ തൊടിയിലെ മഞ്ഞചെമ്പകത്തിന്റെ സുഗന്ധമാണവന്.......
എന്റെ ഉറുമാമ്പഴത്തിന്റെ  പൂവിന്റെ നിറമാണ് അവന്റെ ചുണ്ടുകള്‍ക്ക്....
ഇനിയോ?...എനിക്കറിയില്ല.....
അവന്റെ ചിരി എന്റെ വസന്തമാണ്....
അവന്റെ സങ്കടം എനിക്ക് എന്റെ മരണമാണ്....
അവന്റെ വാക്കുകള്‍ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളാണ്....
പാറിവീണ മഴത്തുള്ളികള്‍ എന്റെ ഓര്‍മ്മയുടെ ഒഴുക്കുമുറിക്കുന്നു...
അതവനാകാം.....
എന്റെ ഭ്രാന്തമായ ചിന്തകള്‍ക്ക് വിരാമമിടാന്‍ അവനെന്നിലേക്ക് പാറി വന്നതാവാം...
അതോ, പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു ഞാനവനെ മറക്കുമെന്ന തോന്നലാകുമോ?
എന്റെ കണ്ണുകളില്‍ അവനോടുള്ള സ്നേഹമാണ് നിങ്ങള്‍ കാണുന്നത്...
എന്നില്‍നിന്നുയരുന്ന നേര്‍ത്ത മൂളലുകള്‍ പോലും അവനുള്ള എന്റെ സംഗീതമാണ്...
ഇല്ല....കൂടുതല്‍ പറയാതിരിക്കാന്‍ ചീറിയടിച്ചു അവനെന്നെ നനക്കുന്നു....
ഞാനും അവനോടൊപ്പം കൂടട്ടെ....
ഇപ്പോള്‍ ഒരു മഴയായ് .........പിന്നെ.............

Monday, November 16, 2009

ഞാനും കുഞ്ഞായിരുന്നു

ഞാന്‍ ഒര്കുകയായിരുന്നു , ഞാനെന്തേ ഇങ്ങനെയായത്‌ ? എനിക്ക് മറ്റെന്തൊക്കെയോ ആകാമായിരുന്നില്ലേ? സരിയല്ലേ ഞാന്‍ ചോദിച്ചത്‌? എന്നിട്ടും ഞാന്‍ ഇങ്ങനെയേ ആയുള്ളൂ . ഞാന്‍ എപ്പോഴം കൂടുതല്‍ ചിന്തിക്കുന്നത് എന്നെകുരിച്ചുതന്നെയാണ്. അതെന്തുകൊണ്ടാനെന്നുല്ലതിന്റെ ഉത്തരം എന്റെ കയ്യിലുണ്ട്...ഞാനെന്നെയാണ് ഈ ലോകത്തില്‍ ഏറ്റവുമധികം സ്നേഹിക്കുന്നത്..മറ്റാരൊക്കെയോ ആണ് അതിനര്‍ഹ്ര്‍ എന്ന് ഞാന്‍ പുറമെ കാനിക്കാരുന്ടെങ്ങിലും. ഞാനും ഒരിക്കല്‍ ചെറിയ കുഞ്ഞായിരുന്നു എന്നത് എനിക്ക് പലപ്പോഴും അത്ഭുതമാണ്...അതെങ്ങനെ എന്ന ഒരു ഭാവം. എന്നാലും എന്റെ ഓര്‍മയിലുള്ള എന്റെ കുട്ടിക്കാലം എനിക്കൊത്തിരി ഇഷ്ടവുമായിരുന്നു. വയലും പുഴയും അമ്പലവും ആല്‍ത്തറയും ചെമ്പകപൂക്കളും ....നിറയെ മണമുള്ള കുട്ടിക്കാലം . സ്നേഹത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞ ഒരു കുട്ടിക്കാലം....ആരോടും പിണക്കമോ വഴക്കോ കുസുമ്പോ ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരുകാലം . അതുമുഴുവനും സന്തോഷത്തോടെ അനുഭവിച്ചത് ഞാന്‍ ആയിരുന്നു എന്നത്തോര്‍കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് എന്നോടുതന്നെ അസൂയതോന്നുന്നു. നിങ്ങള്‍ക്കോ നിങ്ങള്കുതോന്നുന്നുടോ ....