ആ കവിത നാലുവരി കേട്ടപ്പോള് ഞാനോര്ത്തു അതൊരു കാമുകന്റെ സ്വരമാണെന്ന് ..........
കുറെ ദിവസങ്ങള്ക് ശേഷം ........!
അത് മുഴുവന് കേട്ട ഞാന് തുളുമ്പുന്ന മിഴികളോടെ തരിച്ചിരുന്നുപോയി ............
നിങ്ങളിപ്പോള് ഒര്കുന്നതെന്താണെന്നെനിക്കറിയാം , ഇത്രയ്ക് കരയാന്മാത്രം ഏതാണപ്പാ ഒരു കവിത ......... ആദ്യമേ പറയട്ടെ എന്റെ മനസ്സ് എന്റേത് മാത്രമാണ് ...
അതിന്റെ നോവും മറ്റാരുടെതും പോലെ ആവില്ലാന്ന് ഞാന് കരുതുന്നു ...............
ആ കവിതയുടെ വരികള് ഇങ്ങനെ തുടങ്ങുന്നു ...
‘ ആര്ദ്രമീ ധനുമാസ രവുകളിലോന്നില് ആതിര വരുംപോകുമല്ലേ സഖീ ........
ഞാനീ ജനലഴി പിടിച്ചൊട്ടു നില്കട്ടെ നീയെന്നരികത്തു തന്നെനില്കൂ “..
ഇത്രയും കേട്ടാല് ആര്ക്കും തോന്നുന്ന സംശയമേ എനിക്കും തോന്നിയുള്ളൂ .
പിന്നെ ഞാന് ബാക്കി കേട്ടു ............
ഇപ്പഴം കൂടൊരു ചുമയ്ക്ടി ഇടറിവീഴാം ....വ്രണീതമാം കണ്ഡത്തിലിന്നുനോവിത്തിരി കുറവുണ്ട്
/ ആതിര വരുന്നേരമൊരുമിച്ചു കൈകള് കോര്ത്ത് എതിരെല്കണം നമുക്കിക്കുറി വരുംകൊല്ലമാരെന്നുമെന്തെന്നുമാര്ക്കറിയാം...............
ഈ ലോകത്തെ ഒരുപാടു സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരാളുടെ അവസാന നാളുകളെ ഞാന് അവിടെ കണ്ടു ... അതിലുപരി ഞാനെന്റെ അച്ഛനെ അവിടെ കാണുകയായിരുന്നു .......
അര്ബുദത്തിന്റെ പിടിയിലമാരുമ്പോള് സ്നേഹിച്ചതിനെയൊക്കെ അടുത്ത് കൂട്ടി പിടിക്കാനുള്ള ആ വ്യഗ്രത , കടന്നു പോകുന്ന നിമിഷങ്ങള് പോലും കൈപിടിയിലുണ്ടാകുമോന്നറിയാതെ .........
ആശുപത്രിയുടെ നിഗൂഡതയില് അതുപോലെ എത്രയോ മുഖങ്ങള് ........
അവയിലോരോന്നിലും ഞാനെന്റെ അച്ഛനെ കാണുന്നു ........
.എന്റെ മനസ്സിന്റെ നോവുപാട്ട് ഞാനവര്ക്കു സ്നേഹമായി പകര്ന്നു നല്കട്ടെ .
ഇംഗ്ലീഷില് മലയാളം എഴുതുന്നത് വായിച്ചെടുക്കാന് സൊല്പം വിഷമമാണ് ...എന്നാലും പാര്വതി...വായിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോള് പുതുമയിലേക്ക് പോകുന്ന പോലെ തോന്നി ...തപ്പി പിടിച്ചു മുഴുവനും അത്യാകാംക്ഷയോടെ വായിച്ചു തീര്ത്തു ...വേദനയുടെ കനലില്, രചനയുടെ ഒഴുക്കില് , മനസ്സില് രൂപം കൊണ്ട നല്ലൊരു അനുഭവകുറിപ്പ് .....എന്താ പറയുക....സുന്ദരം ...മുന്നോട്ടുള്ള പ്രയാണം തുടരുക..ഭാവുകങ്ങള് ...
ReplyDeleteparvathi.. njanee kavitha schoolilo collegilo pdicchittullatha.. sharikkum karanjupokum... n.n kakkadineorkkumpol adyam ormavarunnathu e kavithayanu..
ReplyDelete